St.-Vincentiusprovincie, Congo (door zr. Marie Céline Bulungu)

Tot op heden is godzijdank geen enkele zuster van de provincie besmet.

In Opper-Katanga: De gouverneur heeft toegestaan dat voedingswaren verkocht worden, zodat de bevolking zich kan bevoorraden. Op controleposten langs de wegen wordt gecontroleerd of er niet meer passagiers dan toegestaan in de busjes voor openbaar vervoer zitten. Voor de voedingswinkels staan de kopers in de rij en houden ze voldoende afstand. Er zijn dispensers met alcoholische handgel voorhanden.

Voor wie over wat financiële middelen beschikt lijkt de situatie niet zo erg. Het overgrote deel van de bevolking echter, die moet leven van de dagelijkse informele handel, beleeft zware tijden.

In Kasaï en Lomami: De mensen bewegen zich vrij. Ze worden alleen maar gevraagd de hygiëneregels op te volgen. Tot op dit moment zijn er alleen bevestigde gevallen in Kinshasa, Noord-Kivu, Zuid-Kivu, Ituri en Kwilu in Bandundu.

Overzicht van de gevallen:

Kinshasa: 241 bevestigde besmettingen, 20 patiënten genezen, 20 overlijdens.
Zuid-Afrika: 2272 bevestigde besmettingen, 410 patiënten genezen, 27 overlijdens.

De Sint-Vincentiusprovincie heeft beslist om tijdens deze gezondheidscrisis die de hele mensheid treft elke dag in alle gemeenschappen aanbidding te doen om Gods redding af te smeken voor de ontredderde mensheid.

Mali (door zr. Marguerite Tubale)

Samenvatting van de COVID-19-situatie in ons land:

De minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken houdt zowel de nationale bevolking als de internationale gemeenschap regelmatig op de hoogte van de stand van zaken van de epidemie in Mali. Hij deelde het volgende mee:

Op 12 april 2020 werden in de ziekenhuizen 11 nieuwe gevallen van COVID-19 geregistreerd, er waren geen overlijdens en 3 patiënten, waaronder een kind van vijf jaar, werden ontslagen.

Vandaag staat het aantal bevestigde gevallen in Mali op 116. Negen mensen zijn gestorven en 25 patiënten genezen. De overige patiënten worden verder verzorgd. Gevallen die in andere steden ontdekt worden, worden naar Bamako overgebracht om verdere besmetting te voorkomen.

De bevolking wordt gevraagd de kalmte te bewaren en zich aan de voorzorgsmaatregelen te houden. Wij gaan niet meer naar de stad en hebben maar weinig nieuws.

Pasen hebben we in beperkte kring gevierd, met alleen religieuzen, priesters en enkele leken samen. Religieuzen worden gevraagd in hun klooster te blijven en priesters komen dagelijks de mis opdragen.

Engels-Ierse regio (door zr. Elizabeth Roche)

Het zijn echt rare en bevreemdende tijden. We hebben nu onze vierde week in lockdown ingezet, een term die heel vertrouwd geworden is sinds in onze wereld COVID-19 de controle heeft overgenomen. Deze stille, onzichtbare dodelijke vijand blijft maar elke dag honderden doden eisen. Zoveel van ons leven moet nu op een laag pitje worden gezet en allemaal kijken we verlangend uit naar de terugkeer van de normaliteit, wat ook het nieuwe normaal zal mogen zijn. Iemand merkte onlangs op dat dit ook een pandemie van de menselijke teleurstelling is, van zoveel verdriet bovenop het ziek zijn: er gaan zoveel mensen dood aan het virus en zovelen sterven alleen in het ziekenhuis, zonder een geliefde bij hun bed die hun hand vasthoudt en wat troost brengt in dit ultieme moment. De regel van het ‘social distancing’ houdt ons van elkaar gescheiden in een tijd dat we juist meer behoefte hebben aan nabijheid. En voor de begrafenis gelden dan ook weer die strikte beperkingen. Het is hier voor veel mensen, gezinnen en gemeenschappen een traumatische ervaring, zoals overal in de wereld trouwens. Het voelt allemaal zo raar aan, zo surrealistisch. Veel mensen gaan door een aangrijpende strijd en hartverscheurend verdriet, vooral wie ziek zijn, met COVID-19 of anderzijds, en wie rouwen om hun doden.

Tegen deze achtergrond van een lijden waar geen eind aan lijkt te zullen komen tot een vaccin wordt gevonden, komt steeds meer een menselijke goedheid naar voren, een naastenliefde, die een groot contrast vormt met wat er aan de gang is. Alsof onze gedeelde mensheid ons een vriendelijk duwtje geeft om er niettemin voor elkaar te zijn in een tijd dat we ‘in ons kot’ moeten blijven en een sociale afstand houden.

Tot op vandaag zijn alle zusters van de Engels-Ierse provincie virusvrij. We houden ons goed aan de maatregelen die de regering en de gezondheidsautoriteiten van zowel Ierland als het VK ons opleggen. Met dertig 70-plussers onder de 33 zusters van de regio moeten we dus allemaal in zelfquarantaine thuisblijven en mogen we slechts naar buiten voor de meest noodzakelijke boodschappen en geneesmiddelen en een dagelijkse gezondheidswandeling. Het is in deze situatie natuurlijk een geweldig pluspunt dat we dankzij de moderne communicatietechnologie de afzondering en de eenzaamheid wat kunnen verlichten. Misvieringen worden gelivestreamd zodat we die op verschillende plaatsen kunnen volgen. Zo waren ook de diensten van de Goede Week online beschikbaar, wat een goede hulp was om in deze moeilijke tijden kracht en hoop te putten uit ons geloof. Wij religieuzen mogen nu hulp en voorkomendheid ervaren van onze buren, die boodschappen voor ons doen, en op onze beurt bidden wij voor hen. We danken God voor deze ontdekking van wat het betekent deel te zijn van de grote mensenfamilie.

Sri Lanka (door zr. Anastasia Perera)

Christus is verrezen! Op deze tweede paasdag zijn wij allen, zusters van liefde, dankbaar voor de genade van de online retraite die wij samen mochten houden en waardoor we in de Heer alles en iedereen nieuw ontdekten en solidair waren met al wie getroffen is door corona.

De eerste bevestigde virusbesmetting in Sri Lanka was op 27 januari: een 44-jarige Chinese uit de provincie Hubei die als toerist naar Sri Lanka was gekomen. Op 10 maart testte de eerste Sri Lankaan positief: een 52-jarige reisgids die een groep Italianen had begeleid. Daarna ging het snel: steeds meer gevallen, zieken en onder quarantaine plaatsingen en eens steeds wijdere verspreiding over het eiland.

Mondkapjes dragen werd verplicht. Radio en tv zonden regelmatig boodschappen uit met de voorzorgsmaatregelen die moeten worden opgevolgd. Overal heerste angst en onzekerheid. Zoveel vragen en geen antwoorden! Het was een hele uitdaging voor ons om vredig en behulpzaam te blijven en erop te vertrouwen dat de Heer ons zou beschermen!

Heel wat reizigers hadden de quarantainevoorschriften aan hun laars gelapt en bijgevolg het virus verder verspreid. Tegen 25 maart zaten al meer dan 14.000 mensen in quarantaine. Er werden reisbeperkingen opgelegd: visums en internationale vluchten werden geannuleerd. Op 27 maart ging het land in lockdown: uitgaansverbod. Hamstering en lange wachtrijen! Het verplichtte ons terug te keren naar een eenvoudiger manier van leven, onszelf in vraag te stellen, het met minder te doen en dankbaar te zijn als je het noodzakelijke hebt. En aandacht te hebben voor Moeder Aarde: een groentetuin aanleggen voor de toekomst en deze evangeliezin in herinnering brengen: ‘Kijk naar de vogels in de lucht en de lelies op het veld’. Veel van onze gemeenschappen hebben de goddelijke voorzienigheid ervaren toen de provisiekast leeg was en er monden gevuld moesten worden!
We werden verzocht ons verantwoordelijk te gedragen en grote groepen mensen te vermijden, de sociale afstand te bewaren, vaak onze handen te wassen, geen misbruik te maken van de sociale media en de lockdown niet te breken. (Er zijn al 20.000 arrestaties geweest voor inbreuken!) Het was een klap toen alle liturgische bijeenkomsten en zelfs de diensten van de Goede Week werden afgelast. Maar als je even nadenkt, weet je dat God in ons hart is!

In al onze kloosters waken en bidden de zusters, ze spreken elkaar moed toe en hopen dat de epidemie snel onder controle zal zijn. Maar het nieuws uit Europa heeft ons van streek gebracht. Wij kunnen op vele manieren bidden. Enkele van onze kleinere gemeenschappen met een bejaardenhuis eraan verbonden, voor wie een inwonende priester de mis kan blijven doen, nemen de rest van de provincie en de congregatie in hun gebed op.

Je ziet nu dagelijkse spiritualiteit en geloofsbeleving, niet alleen onder religieuzen maar in de hele bevolking. Hoewel ze thuiszitten, zijn mensen elkaar meer nabij. Er wordt meer gedeeld en gezorgd. Ze zitten rond de televisie om de mis en andere diensten bij te wonen. Ieder huisje, ieder gezin is nu een levende kerk, een heiligdom van Gods liefde!

Vietnam (door zr. Suman Anima Toppo)

Volgens het ministerie van Volksgezondheid zijn er tot op dit moment 265 bevestigde gevallen van COVID-19 in het land. Enkele zieken zijn genezen. 75.291 mensen worden in quarantaine gehouden.

Sinds 1 april gelden er in Vietnam strenge regels voor ‘social distancing’ en zijn alleen essentiële verplaatsingen toegestaan. Daarom heeft de kerk de dagelijkse mis gelivestreamd, evenals de diensten van het triduüm en de paasnacht. In de kerken, die anders alle dagen vol zitten, heerste tijdens deze paastijd een grote leegte en stilte. Maar duizenden gelovigen woonden in het gezin of de gemeenschap online vol liefde en devotie de mis bij.

Als verantwoordelijke burgers dragen wij in de regio ons steentje bij voor het land door ons strikt aan het ‘social distancing’ en alle beperkingen te houden, dagelijks voor de slachtoffers te bidden en te delen wat we kunnen met de armen.
Enkelen zagen hierin een unieke gelegenheid om de samenhorigheid, ons ‘cor unum anima una’, te beleven. Ook is het een kans om uitdrukking te geven aan onze talenten: kunst en handvaardigheid, naaien, schilderen enz. We hebben er tevens gebruik van gemaakt om het Woord van God en de teksten van de congregatie te bestuderen en aan taalstudie te doen.

Enkelen, vooral aspirantes en postulantes, waren bang. Dus zijn we enkele keren bij elkaar gaan zitten, waarbij iedereen haar onzekerheid en angst kon uitspreken en we onze gedachten met elkaar deelden. We proberen voor elkaar een kanaal van genade te zijn. De meisjes in vorming kregen de keuze terug te gaan naar hun ouders als ze dat wensten, maar hun antwoord was vastberaden: ‘Zusters, we zijn hierheen gekomen en zullen samen met jullie de moeilijkheden doorstaan.’ Dat stak ons allen een hart onder de riem.

Onze weldoeners hebben in deze periode nog meer voor ons gezorgd. Zonder binnen te komen kwamen ze voedingswaren voor onze deur zetten! We hebben niets te kort! We mogen de goddelijke voorzienigheid ervaren. Afhankelijk van de mogelijkheden ter plaatse kweken de gemeenschappen hun eigen groeten. We doen het met wat we hebben en waar mogelijk helpen we, in de geest van Pasen, de armen uit de buurt.

In een van onze gemeenschappen hadden ze de eucharistie en andere diensten tijdens de Goede Week en Pasen. Dat kwam doordat de pastoor hun huis gekozen had voor de eucharistie die werd gelivestreamd voor de parochianen.

De hele regio bidt elke dag de rozenkrans en houdt een uur aanbidding om de redding van de wereld van het coronavirus af te smeken. In eenheid met de anderen hebben we met dezelfde gevoelens en intenties deelgenomen aan de online retraite. In deze stille tijd van afzondering is onze relatie met God, met onszelf, met de anderen, met de volkeren in de wereld en met de schepping intenser geworden.