Om gevolg te geven aan de oproep van de UISG hebben we onze provincies en regio’s gevraagd ons hun verhalen van hoop toe te sturen. De meeste zijn opgesteld als een verslag, niet echt een verhaal, maar ze zijn verhelderend, hoopgevend en inspirerend. Ze vertellen over iets wat vandaag integraal deel uitmaakt van het leven in onze congregatie. We zullen ze hier dus het ene na het andere posten. Als eerste volgt nu het verslag dat ons uit de provincie Delhi bereikte.

Uitgedaagd om ons charisma te beleven

Het coronavirus is op 30 januari 2020 in India binnengeraakt met een student die terugkwam uit Wuhan (China) en positief testte. India beleefde toen al een vreselijke tijd ten gevolge van de wetswijzigingen die recent door het parlement werden aangenomen: de CAA (Citizens Amendment Act), de NRC (National Registration of Citizens) en de NPR (National Population Registration). Deze nieuwe wetten werden als discriminerend ervaren en de bevolking kwam in opstand. Er ontstonden rellen, die soms met veel geweld en bloedvergieten gepaard gingen.

In deze omstandigheden kreeg het land plots te maken met de pandemie, die om alle aandacht en onverwijlde actie vroeg. Van de ene dag op de andere riep de centrale regering een lockdown van 21 dagen uit, waardoor ontelbare mensen in de problemen kwamen. Maar God liet hen niet aan hun lot over. Op veel plaatsen brachten groepen en organisaties hen enige verlichting en een straaltje hoop in hun ellende.

De ZLJM van de provincie Delhi kunnen verhalen vertellen over hoe zij proberen zo’n straaltje hoop te zijn voor wie in de ellende zitten.

1. Slachtoffers van de rellen: De rellen waren het eerst uitgebroken in de hoofdstad Delhi. Daar kwam de gemeenschap van het provincialaat de ongelukkigen te hulp die uit hun huizen gedreven waren. Dat deden we samen met het aartsbisdom Delhi, de unie van religieuzen van India (CRI), enkele ngo’s en vrijwilligers die het lijden van hun medemensen wilden verlichten.

• Onze zusters hebben samen met andere religieuzen, priesters, activisten, journalisten en religieuze leiders hun solidariteit betoond door deel te nemen aan een sit-in.
• Enkelen zijn naar de kampen gegaan om er te praten met de slachtoffers, naar hun hartverscheurende verhalen te luisteren en hen te troosten.
• De provincie heeft een financiële bijdrage gedaan voor mensen in hoge nood.

Misschien is het maar een druppel in een emmer, maar we zullen zeker een straaltje hoop betekend hebben voor deze slachtoffers van een onheuse behandeling.

2. Coronapandemie: We waren er ons van bewust dat een virus zich verspreidde, maar hadden nooit gedacht dat het een wereldwijde crisis zou veroorzaken. Beetje bij beetje zag het land in dat het voorbereid moest zijn en preventiemaatregelen moest nemen om de verspreiding van het virus in te dijken. Maar door de nationale lockdown van 21 dagen kwamen sommige mensen, vooral arbeidsmigranten, bouwvakkers, dagloners en mensen die in de marge leven, zwaar in de problemen. Het was een hartverscheurend gezicht: die massa’s arbeidsmigranten die te voet voor het provinciehuis passeerden op weg naar hun dorpen, vaak honderden kilometers verderop. Maar duizenden anderen bleven hier, zonder eten of onderdak. Hen moesten wij kunnen helpen, dachten we.

Enkele van onze gemeenschappen waren al begonnen met mensen te helpen die haast niets te eten hadden. Al gauw hadden alle gemeenschappen een manier gevonden om hoop te brengen aan reddelozen. Die acties bestonden onder meer uit:

• voedselrantsoenen verdelen en medische verzorging betalen;
• meehelpen met degenen die de noodopvang van voedsel voorzagen;
• onze schoolgebouwen ter beschikking stellen voor de quarantaine.

We probeerden als een goede Samaritaan te zijn voor wie in nood was, ongeacht hun kaste, geloof, leeftijd of geslacht. Door deze gebaren van vrijgevigheid, empathie en solidariteit met de getroffen bevolking zaaien we zaadjes van hoop.

3. Verbondenheid met onze ‘levenslijn’: We hebben ons tot God, onze Levenslijn, gericht, de woorden van kanunnik Triest indachtig: ‘Verricht jullie liefdadigheid altijd in een geest van geloof, met je ogen op God gericht.’ De laatste maand hebben we vaak en intens gebeden, niet alleen voor de coronaslachtoffers, maar ook om God vergeving te vragen, voor onszelf en voor de hele mensheid, voor onze zonden en tekortkomingen waarmee we Moeder Aarde pijn gedaan hebben. De Heer, die met ons meewerkt tijdens deze wereldcrisis, zal ongetwijfeld maken dat we kunnen blijven hoop uitstralen.

In de diepe duisternis, wanneer God zich lijkt te verbergen, worden zijn licht en zijn hoop kenbaar in de toegewijde dienst van gezondheidswerkers, ambtenaren, ngo-medewerkers, vrijwilligers, priesters, religieuzen, donoren en nog zoveel anderen, die kanunnik Triest ‘goden op aarde, engelen van God’ genoemd zou hebben. Moge God, onze Levenslijn, ons in deze kritieke tijd voor de mensheid blijven inspireren tot solidariteit met de noodlijdende bevolking!