Zuidprovincie

Enkele ervaringen van zusters:

• Aan het sterfbed van een man:
  Wees gezegend, meneer Adrien!
  U bent een van onze hoogbejaarden. Ik ken u nog niet zo lang, maar we hebben enkele mooie momenten samen gehad. Als u naar de eetzaal kwam, wist u niet goed hoe u zich moest uitdrukken, maar de vriendelijkheid straalde uit uw ogen. En toen kwam u niet meer. Ik zocht u op in uw kamer en zag hoe erg u vermagerd was. Toen ik later van een afstand naar u keek, werd het me duidelijk dat uw ogen al naar het onbekende staarden. U ademde steeds moeilijker. Ik kwam naast u zitten. Mijn blik dreef af van uw gezicht naar de schapen in de wei. Zij hoefden hun hoofd maar naar beneden te doen en daar was het frisse gras, vlak onder hun poten. Een straal zon... Hoe vredig was alles. Je ogen rustten op me en even was ik ontdaan. Toen viel het me te binnen me tot onze Vader te richten. Ik zei: ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Geest die hen verbindt, vergeef ik je al je zwakheden.’
  Wat een lef, ja! Er zijn geen priesters meer. Wij keren in zekere zin terug naar de eenvoud, de waarheid.
  Nu bent u heengegaan, meneer Adrien. Vergeet ons niet en uw vrouw en twee kinderen ook niet. Tot gauw!

• Een zuster heeft, nauwgezet alle veiligheidsvoorschriften opvolgend, een groot bord gemaakt, waarmee ze voor het verzorgingstehuis ging staan waar ze vroeger regelmatig op bezoek ging en de communie bracht aan bejaarde bewoners. Ze wilde op die manier het personeel, dat zich zo heldhaftig aan deze kwetsbare mensen wijdt, danken en een hart onder de riem steken. Verschillende verzorgenden hebben haar bedankt voor dit teken van solidariteit.

• Twee zusters van liefde die in een bejaardentehuis verblijven en bezorgd zijn om het overbelaste personeel proberen hen te steunen waar ze kunnen. Ze doen mee om gezellige momenten te creëren, helpen een paar medebewoners die niet meer zelfstandig kunnen eten, proberen anderen in een goed humeur te brengen. Ze zijn in deze moeilijke tijden een waar geschenk voor dit huis dat ze als het hunne beschouwen.

• Twee ZLJM-gemeenschappen doen mee met de populaire nieuwe traditie om elke avond om acht uur iedereen te bedanken die in de frontlinie tegen COVID-19 vecht. Zij luiden dan de klok van hun kapel.

• De telefoon is nu zo’n kostbaar goed, zo’n onvervangbaar communicatiemiddel. De provincie maakt er dankbaar gebruik van voor een concretere beleving van de zusterlijke eenheid die reeds in het gebed beleefd wordt. Zo kan ze moed en hoop brengen aan de zusters en aan de kennissen die het ergst lijden onder de lockdown. Het helpt tegen de eenzaamheid, versterkt de banden en maakt het mogelijk om wie daar behoefte aan heeft op te beuren.

Sri Lanka

Terwijl 2020 openbloeide, bleef er maar verontrustend nieuws komen uit Wuhan. Maar we dachten nog niet dat COVID-19 de grens zou oversteken en toen de ziekte ons land wel binnen kwam, waren we geschokt. Ondertussen heeft ze al levens geëist. We stonden perplex, niet wetend hoe we met deze nieuwe situatie om moesten gaan. Er waren meer vragen dan antwoorden. Het nieuws uit Europa maakte ons moedeloos. De wereld lag plat.

Midden in de vastenperiode werden we herinnerd aan de exodus van het Joodse volk. We putten kracht uit ons diep geloof om voort te trekken naar het beloofde land, maar de realiteit die zich voor onze neus afspeelde, was eerder van aard om ons de hoop te doen opgeven. Huizen, dorpen, steden werden afgesloten. Het leven werd moeilijk, vooral voor de hele armen.

Velen van ons namen tijdens de Goede Week deel aan een online retraite. Het was een Goede Week anders dan alle andere. In gedachten omarmden we de hele wereld, speciaal de slachtoffers van het coronavirus en hun nabestaanden, maar ook zorgverleners en ziekenhuispersoneel, regeringsleiders, politie enz. We haalden moed uit ons vertrouwen in de Goddelijke Voorzienigheid en gesterkt door de zin ‘Geef en er zal je gegeven worden’ deelden we met de armen wat we konden. We hadden de schreeuw van de armen gehoord en brachten hen onze liefdadigheid. Toen we droge voeding en groenten uitdeelden aan de behoeftigen verscheen er een glimlach op hun gezicht, want ze kregen weer hoop. Over de telefoon stelden we mensen gerust die bang waren en paniekten, troostten we familieleden die een geliefde verloren hadden. Paus Franciscus zegt: ‘In hopeloze situaties, in pijn en lijden verlaat God zijn kinderen nooit. Hij blijft hen nabij.’ We zijn blij dat ook wij door onze kleine bijdrage wat hoop hebben kunnen geven aan de slachtoffers van COVID-19.