Ranchi

Een paar dagen geleden werd ik onderweg naar de apotheek tegengehouden door een arme vrouw die er afgemat en bezorgd uit zag. Ze zei dat ze twee kinderen had en onder de omstandigheden van de lockdown haar gezin niet meer kon onderhouden. En dat er in haar omgeving veel mensen in dezelfde situatie waren: geen werk, dus geen geld om eten te kopen. Onder het spreken rolden de tranen over haar wangen en ik raakte ontroerd. Op de terugweg liep ik te piekeren over hoe we hen zouden kunnen helpen. Thuis sprak ik erover met mijn medezusters. Ook zij waren geraakt. Ze stelden voor om met hulp van de plaatselijke bevolking een overzicht te maken van waar de zwaarst getroffen mensen wonen en vervolgens iets te doen om hen te helpen de lockdownperiode door te komen.

We vonden dat sommige mensen, onder wie die vrouw, in kleine, smoezelige huurkamers zonder de minste voorzieningen woonden. Met de hulp van een plaatselijke handelaar konden we overlevingsvoedselpakketten per gezin samenstellen. We moesten wel eerst de lokale overheid en de politie op de hoogte brengen dat we voedselpakketten wilden gaan uitdelen in de dorpen. De politie was erg blij met ons plan en gaf ons haar medewerking. Dus nadat de nodige formaliteiten waren volbracht, gingen we met enkele zusters naar de dorpen om onze pakketten te verdelen. Van alle kanten kwamen mensen toegelopen die op voedsel hadden zitten wachten. De dag erop zag ik een grote groep kinderen en vrouwen voor onze poort staan. Ik wist direct dat ze om eten kwamen, want ze hadden het nieuws van de anderen gehoord. Ik voelde medelijden met hen: ze droegen geen mondkapjes of handschoenen, want hun enige zorg was eten, het coronavirus kon hen niet schelen. En de anderhalvemeterregel in acht nemen is erg moeilijk als je helemaal gefocust bent op eten krijgen. Ik las op hun gezichten de angstvalligheid waarmee ze op hun voedselpakket wachtten. En daarna de glimlach en de opluchting nadat ze het gekregen hadden. Maar de mensen bleven komen; er was meer nood dan we hadden voorzien. Het probleem moet aangepakt worden en een oplossing krijgen. Ik voelde dat ik nog meer moet doen.

Toen ik later op de avond nadacht over wat er die dag gebeurd was, verbaasde het me hoeveel vreugde en geluk een kleine daad van naastenliefde in het leven van mensen kan brengen. Die glimlach op die van zorgen vermoeide gezichten volstaat om door te zetten!

Nederlandstalige provincie

Terwijl het coronavirus lelijk huishoudt in ons land en overal lijden, verdriet en dood teweegbrengt, zien we desondanks rondom ons en in onze gemeenschappen kleine en grote tekenen van hoop.

Om te beginnen zijn we dankbaar voor de vele initiatieven om ons van geestelijk voedsel te voorzien in deze tijd waarin we de gewone vasten- en paasvieringen moesten missen. Ondertussen hebben de meeste van onze gemeenschappen leren omgaan met livestreaming, YouTube en allerhande websites. We zijn in dit verband veel dank verschuldigd aan de Belgische bisschoppen en de mensen van Kerknet, die zich door het onder de aandacht brengen en toegankelijk maken van die initiatieven als excellente herders hebben betoond. Op onze eigen minisite op Kerknet hebben we ook teksten gepost om de gevolgen van eenzaamheid en angst te counteren. We hebben ontdekt dat de virtuele wereld niet zinloos is!

De gemeenschapscoördinatoren bieden onze kwetsbare zusters naast zorg voor hun fysieke en psychische behoeften ook spirituele voeding en informatie. Dit is vooral belangrijk voor de zusters die op hun kamer in quarantaine zitten. Zuster Sushila en zuster Noreen, de twee leden van de nieuwe internationale gemeenschap, stellen zich in Melle, waar ze momenteel verblijven, met veel liefde ten dienste van de bejaarde zusters. Intussen pikken ze hier en daar een woordje Nederlands mee.
Verschillende gemeenschappen hebben manieren bedacht om de eenzaamheid van de bewoners van woonzorgcentra wat draaglijker te maken. Ze hebben o.a. wenskaarten vervaardigd en bezorgd. Een communiteit stuurde de boodschap ‘Houd goede moed, alles komt weer goed’ bij een pakje zelfgebakken koekjes voor ieder van de bewoners. Zusters die zelf in een woonzorgcentrum verblijven worden verwend met vele attenties: zo lief!

We stellen ook vast dat wij religieuzen niet de enigen zijn die vriendelijkheid, solidariteit en edelmoedigheid betonen. Eerst en vooral merken we heel dankbaar het niet-aflatende zwoegen en zorgen van onze medewerkers: verpleegkundigen, schoonmakers, administratieve krachten en gemeenschapscoördinatoren. Zij getuigen van grote betrokkenheid en tonen ongeziene creativiteit om alle praktische problemen op te lossen en ‘social distancing’ te garanderen, zodat onze zusters veilig en gezond blijven. Wij staan in bewondering voor de ijver van alle medische zorgverleners, van wetenschappers als virologen en epidemiologen, van journalisten en politici.

Zij zijn de helden die in de kijker lopen. Maar er zijn evenzeer gewone mensen, ook jongeren, die met een glimlach hun hulp aanbieden. ‘Heb je iets nodig? Kan ik je op een of andere manier helpen?’ is de boodschap die sommigen in hun brievenbus vonden.

Samen met onze buurt tonen we onze waardering en dankbaarheid voor wie hard werken in de gezondheidssector: we hangen een wit laken uit het raam, applaudisseren samen met onze buren, plegen heel wat telefoontjes en versturen WhatsApp-berichtjes en -filmpjes. We luiden op vraag van de bisschoppen zelfs de kloosterklok om acht uur ’s avonds.

Vele vrouwen en naar verluid ook mannen naaien mondmaskers. Enkele communiteiten hebben al van deze hoogstnodige maskers mogen ontvangen. Ook zijn enkele zusters begonnen met het naaien van mondmaskers (in het bijzonder voor de zusters en onze medewerkers), want ‘corona’ zal ons wellicht nog lang gezelschap houden.

Tenslotte hebben velen van ons gemerkt dat de mensen blijkbaar vriendelijker zijn op straat en makkelijker gedag zeggen.

Ook valt het op – en dit is geen nevenschade, maar nevenwinst – dat we nu er zoveel minder lawaai is, de vogels weer horen zingen. Deze sfeer van rust is een uitnodiging tot reflectie en gebed. Ook de natuur vaart wel bij deze crisis: er is minder luchtvervuiling en wilde dieren hebben hun territorium verlegd. We kunnen opnieuw kinderen horen spelen in de openlucht. Dit neemt niet weg dat wij ons maar al te goed realiseren dat niet iedereen de luxe van een tuin of zelfs maar van een terras of balkon heeft! Daarom zijn we bekommerd voor wie dakloos of ‘tuinloos’ is. Voor hen is ‘in uw kot blijven’ zoveel moeilijker dan voor wie een ruim huis en een tuin hebben!

Ja, er zijn inderdaad tekenen van hoop!