Engels-Ierse regio

In het begin van de coronaviruspandemie waren wij erg geschrokken en overvallen door ongeloof en angst, toen we via de media vernamen welke verschrikkingen dit onooglijke, onzichtbare stukje materie overal in de wereld veroorzaakte; en nog meer toen in Ierland de eerste dode viel.

Vanaf midden maart werden wij in Ierland gevraagd thuis te blijven en ons aan ‘social distancing’ te houden. Dus sloten wij onze deuren voor alle mensen die anders naar Suaimhneas komen voor therapie, meditatie of cursussen. Het duurde dagen voor die eerste schok wegebde, dagen waarin we onafgebroken luisterden en keken naar het nieuws dat ons overspoelde. Het duurde een tijd voor we ons konden verzoenen met de gedachte dat het virus er was en dat het nog veel plaatsen zou aandoen. Onze reactie op deze nieuwe bezoeker zal het voortbestaan van de mensheid bepalen.

Te midden de eerste angst en onzekerheid bereidden de leiders van Ierland het beleid voor. Als volksgemeenschap begonnen we te voelen hoe ze hun leiderschap opnamen en erin slaagden kalm en weloverwogen te reageren. We voelden ons ‘gedragen’ in wat een onmogelijke situatie leek. Hun eerlijke en transparante optreden, vrij van politieke retoriek, gaf ons hoop. We zitten allen in hetzelfde schuitje, was telkens de boodschap. De bijdrage die ze aan ons vroegen was om actief mee te werken in je eigen omgeving: thuisblijven, het veilig houden, de sociale afstand respecteren, elkaar helpen en door kleine maar belangrijke dingetjes hoop en moed geven. In het hele land doen mensen dat, op een unieke en bewonderenswaardige manier.

Met de zekerheid dat we gedragen worden in hoop en vertrouwen beschouwen we deze tijd als een kans om praktisch en creatief te zijn. We zijn ons leven gaan herschikken rond deze nieuwe ervaring.

• We wilden op een positievere manier omgaan met de angst van familie, vrienden en de ZLJM voor besmetting met het virus en vonden hoe we dankzij de technologie en ondanks de fysieke afstand elkaar konden steunen en ons gesteund voelen. Verbonden blijven op afstand.
• Suaimhneas, dat anders bruist van activiteit, was nu druk bezig met telefoon, WhatsApp en Zoom om contact te houden.
• Aan de hand van video-opnames van de sessies kon het meditatieprogramma doorgaan.
• We geven mensen die het moeilijk hebben in deze periode ondersteuning via de telefoon en verwijzen hen waar nodig naar professionals.
• We steken het personeel dat in de frontlijn staat in ziekenhuizen en woonzorgcentra een hart onder de riem door onze gebeden, brieven en dankkaartjes.
• We konden een bijdrage leveren aan een initiatief dat aan de plaatselijke ziekenhuizen en verzorgingstehuizen welverdiende zaken als waterketels en broodroosters bezorgde om het leven van hun personeel wat aangenamer te maken.
• We zijn zo dankbaar voor deze lente die we in de tuin kunnen doorbrengen met planten, wieden en de grond verzorgen. We hebben nu tijd om te kijken en te luisteren naar de tulpen en de narcissen, die ons, vertellend van hun wezen en hun broosheid, de levenscyclus in herinnering brengen.

Velen hebben zich afgevraagd waar God in dit alles gebleven was. God lijdt met ons mee en spreekt ons aan in de helpende hand, in de opoffering van de ene voor de veiligheid van de andere, in de beloftevolle lente die ons elke morgen toelacht. God is in de uitnodiging na te denken over onze prioriteiten en ieder levensstadium te appreciëren.

Misschien is dit de gelegenheid die ons wordt geboden om te leren luisteren naar de aarde en om de God van liefde, mededogen en tederheid te ervaren in en door de hele mensheid.

In dit gedicht evoceert Kathleen O’Meara de kansen die de huidige situatie ons biedt:

En de mensen bleven thuis
en lazen boeken en luisterden en rustten
en trainden en maakten kunst en speelden
en leerden anders te leven
en stopten om beter te kunnen luisteren
de een mediteerde, de ander bad
iemand danste
een ander kwam zichzelf tegen
en de mensen begonnen anders te denken en ze genazen
en in de afwezigheid van mensen die
dom, gevaarlijk, zinloos en harteloos leefden
begon ook de aarde te genezen
en toen het gevaar geweken was
kwamen de mensen weer bij elkaar
rouwden om hun doden
en maakten nieuwe keuzes, droomden nieuwe visioenen
bedachten een andere manier van leven
en genazen de aarde helemaal
zoals ze zelf genezen waren.