(Gevangen in het van de pandemie, onze twee zusters-studenten, één in Frankrijk, de andere in Rome. Ze volgden een vormingscursus voor vormingsverantwoordelijken. Zij vertellen hun ervaringen tijdens het leven met Covid-19)

Frankrijk: Zuster Beatrice Tshilemba (St.-Vincent – Kongo)

En alles viel uit, alsof er gewoon een alarmknop werd ingedrukt. Een virus bracht alles tot stilstand. De machine van ons leven viel stil en de dingen namen een onverwachte wending.

In Frankrijk legde de overheid het verkeer stil op 17 maart 2020 om 12h00, voor de veiligheid.

Bij de zusters van Christus Verlosser, waar ik logeerde, deelden wij met drie het leven in gemeenschap. De beperkte vrijheid dwong ons het gebedsleven te herorganiseren volgens het programma van de vieringen op KTO of YouTube. Ook de dagorde moesten we aanpassen om ons te informeren over de evolutie van de situatie langs de televisie om 20h00 op France 2.

Om als gemeenschap mee te werken met de hulpactie zorgden wij voor lakens en bloezen. Er werd een lijst opgemaakt van mensen in moeilijkheden in de buurt. Elke dag zetten we om 8h00 ’s avonds de ramen open om te applaudisseren voor de zorgverleners . We hebben gebeden voor de zieken , het zorgpersoneel, de wetenschappers, politici, de Kerk en de kinderen, bijzonder voor de dagelijkse overlijdens. In onze buurt is een dokter van 55 jaar overleden aan Covid-19.

We kregen nu tijd om na te denken over verschillende onderwerpen, want de pandemie maakte veel duidelijk: sociale ongelijkheid, belang van menselijk contact, wie zijn vandaag de helden, de eucharistische vasten, een ongewoon Paasfeest, de gelijkwaardigheid van de mensen, en nog: “Wat komt erna?” Die momenten van bezinning en uitwisseling hebben ons een andere kijk op de wereld gegeven; op de tegenstrijdigheden en de mogelijkheden.

Ja, toen onze wereldboot dreigde te zinken door de golven en de harde tegenwind, hebben we ons tot Christus gericht, zoals de apostelen. “Heer help ons, wij vergaan…” (cfr. Mt 14,24)

Ondertussen ging de cursus verder met video-conferenties of werk op afstand. We hebben ons vlug moeten aanpassen aan deze nieuwe vorm van werken.

Rome: Sr Lilly Pallipurath (Ranchi)

Met veel enthousiasme en toch wat zenuwen kwam ik op 25 januari 2020 toe in Rome , de eeuwige stad om deel te nemen aan een vormingsprogramma georganiseerd door de UISG (Internationale Unie van Algemene Oversten) Vermits wij geen klooster in Rome hebben verbleef ik bij de Arme Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid.

Op 29 januari kregen we een oriëntatie-sessie. We waren met 24 zusters van 27 nationaliteiten en vertegenwoordigden 33 Congregaties. Het programma was goed opgesteld met belangrijke thema’s zoals: theologie van het religieuze leven, interculturele eigenschap, onderscheiding en leiderschap, digitale cultuur in de vorming en dergelijke. We waren opgetogen want we hadden veel onderling contact en uitwisselingen tijdens de lessen en de pauzes. We voelden ons spoedig als een grote familie met groepsactiviteiten, vieringen en ontspanning.

Na net één maand is alles plots veranderd. Op 6 maart hoorden we dat we het centrum voor de lessen niet meer konden bereiken. De impact van de ondertussen gekende pandemie heeft alles overhoop gegooid zonder verwittiging of voorbereiding. Onze coördinator liet weten dat de klassen per ZOOM zouden doorgaan. Dat betekende dat de cursus zonder onderbreking zou doorgaan. We misten de onderlinge contacten en het gevoelen van verbondenheid, toch ging het groepsgesprek verder met zoom , bidden via zoom, vieringen via zoom, enz…

Het nieuws over de Pandemie raakte ons en ieder beleefde dit op een eigen manier. De verspreiding van Covid-19 in Italië en het dodental schokte mij. Het nieuws met de beelden van de mensen die besmet waren en stierven maakte mij depressief en soms werd ik heel bang en onrustig. De meesten onder ons konden niet slapen en het enige dat we hoorden waren de sirenes van de ziekenwagens. Alleen het gebed was een troost, gebed in de diepte van ons hart, als een kreet, een vraag om klaarte, een vraag naar het waarom en de betekenis voor ons ZLJM in deze situatie. Met tranen in mijn ogen werd het bidden stilaan dieper. We waren wel gezegend want we hadden elke dag de Mis tijdens de lockdown . We hadden soms een hele dag aanbidding tot einde Juni. Bidden voor de mensen en de zieken zalven door geestelijke begeleiding waren het enige dat we konden doen voor de lijdende mensen en de stervenden.

Maar doorheen dat alles , wanneer ik de zegeningen tel tijdens de lockdown, dan merk ik meer zegeningen dan pijn. Ik krijg meer tijd om te bezinnen en te bidden. Ik dank Sr Lucy Jacob en al de zusters die opbellen en hun bezorgdheid en steun betuigen. Sr Cynthia, onze coördinator , en Sr Patricia Murray, secretaresse van de UISG waren zeer bekommerd om naar ons te luisteren en onze gevoelens te delen.

Met nieuwe thema’s, nieuwe inzichten en oefening geraak ik thuis in de zoom-klassen. 5 uur vóór een computer zitten is helemaal niet prettig en niet gemakkelijk. Maar de cursus was voor mij een echte hulp in de taak van de vorming.

Alles wat we toch nog graag wilden beleven was de wens nog eens als groep samen te komen vóór we Rome zouden verlaten. Ja, de lockdowm was opgeheven en we mocht gaan voor retraite, een reis naar Assisi om de sluiting te vieren op 26 juni, met “de sociale distancing” en het volgen van de andere maatregelen.

Het coronavirus heeft de hele wereld platgelegd. Ook voor mij, nu opgehouden in Rome. Terwijl ik wacht voor een vlucht tracht ik er een vreugdevolle, zinvolle en hoopvolle ervaring van te maken.